Tıp dilinde ölüm katılığı demek.
Ben bunu hem mental hem de fiziksel olarak yaşıyorum. Sabah kalktığımda bütün vücudum ağrıyordu, hala öyle. iki kamyon dayak yemiş halimle 4 saat integral, 2 saat modern fizik, 1 saat de organik kimya gördüm.
Ama ruhsal olarak yaşadığım ölüm katılığı bunlarla ilgili değil. Bütün dertlerimi bu sene ruhumun altına süpürüyorum. Başıma ne gelirse gelsin "aman şimdi olmaz papatya, zamanı değil" diyerek içimde bir çöplük yarattım. Ve nasıl boşaltacağım hakkında hiçbir fikrim yok.
Bütün bi senede hatırladığım tek detay uzun, titrek parmaklarımla ilaçları kavrayıp yutuşum. Başka da hiçbir şey değil. Ara ara silüet olarak hatırladığım ufak bir detay var. O da çevremdeki herkesten dua dilenişim, "bana dua edin lütfen. " naralarım.
Hastalıklarla boğuştum ama ciddi ama değil, hepsiyle. Sorunlarla baş etmeye çalıştım, edemediklerimi ruhumun altına süpürdüm.
Yine de sitem veya isyan yazısı değil bu. Daha kötü senelerim olmuştu. Atlattım çok şükür. Ailevi sorunlarıyla, ikili ilişkileriyle, bazen kendi kendime açtığım savaşlarıyla.. Atlattım.
Belki çok yara aldım ama atlattım.
Beni korkutan ve kaygılandıran bunların hiçbiri değil. Takribi iki ay sonra yaşayacaklarım, yaşayacağımı tahmin ettiğim şeyler beni çok ürkütüyor.
Zihnimde iki ay sonraki ben'e dair bir distopya kurdum. Anlat derseniz betimleyecek kelimelerim yok dağarcığımda.
Bazı şeyler akışına bırakılmalı. Sadece dua istiyorum, her kimsen bu girdiyi okuyan. Beni seviyor olabilir yahut nefret ediyor olabilirsin. Bunlar mühim değil. Tek istediğim içinden geliyorsa şayet, dua etmen.
Alışkın değilim böyle kalabalık ortamlara içimi açmaya. Bir şarkı bırakıp gideyim en iyisi.
Nefes